Saturday, February 6, 2010

περί ψυχής

Στις Υποθέσεις Γενικής Θεωρίας [κεφάλαιο 9] υπο-θέτω τη «ψυχή» σαν την πεμπτουσία της ενότητας που μας κρατάει στη ζωή, σαν αυτό δηλ. που ενώνει τα μέρη μας σε ένα οργανικό όλον. Όταν αυτή η ενότητα χάνεται και η ψυχή φεύγει, (με τον θάνατο), το όλον διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Οπότε συμπεραίνω ότι:

«Γενικά, όσα ονομάζουμε ψυχολογικά προβλήματα δεν είναι παρά οξείς ενοχλήσεις της ψυχής, σαν ενότητας, από διαχωριστικές πράξεις και διασπαστικά βιώματά μας. Ενοχλήσεις που δεν τις εισακούσαμε και δεν τις σχετίσαμε, μέσω της συνείδησης, με τον λόγο, ώστε να τις δώσουμε έκφραση και διέξοδο.»

Και προτείνω να δώσουμε λόγο στα συναισθήματά μας, διότι μέσω αυτών η ψυχή, ως ενότητα, μας ειδοποιεί αν είμαστε σε επαφή με το είναι μας (συναισθήματα ευφορίας) ή μακριά από αυτό (συναισθήματα δυσφορίας), διότι:

«Αν κωφεύουμε στα συναισθήματά μας, μη υπακούοντας στις εντολές τους, από κάποιο τραυματικό ψυχαναγκασμό, ή μη εκφράζοντάς τα, από κάποιο εξωτερικό καταναγκασμό, τότε, αυτά αντιδρούν ανάλογα με την πίεση που δέχονται. Άλλοτε πλημμυρίζουν και μας πνίγουν σε μια αδιέξοδη θλίψη (κατάθλιψη) ή σε μια βασανιστική υπερδιέγερση (μανία). Άλλοτε κλιμακώνονται σε εσωτερική κραυγή, που αν δεν την εκφράσουμε εκρήγνυται διαλύοντας το λογικό μας (παράνοια ή σχιζοφρένεια).»

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται απλουστευτικά σε κάποιον που έχει ειδικευθεί στις ψυχολογικές παθήσεις, αλλά καμιά φορά η απλοποίηση φανερώνει το αδρό σχέδιο πάνω στο οποίο πλέκονται και μπλέκονται τα συναισθήματά μας.